Karpers en koi kunnen goed horen, daar de meesten vissen een frequentie kunnen horen boven de 1,000 hertz, kunnen koi tot 3 keer hogere tonen waarnemen tot boven de 3,000 hertz.  (Lees meer....)

Koi zijn ingedeeld in een groep vissen genaamd de "Ostariophysi", waarvan de leden het een ingenieus systeem hebben om geluiden beter te horen. Wanneer geluidsgolven door het water reizen, veroorzaken voorwerpen die zich op hun pad bevinden trillingen. De trillingen worden opgevangen door de benige otolieten in het binnenoor, deze otolieten zijn teven het middel waarmee de koi hogere tonen op kan vangen.

De Ostariophysi zorgen voor een extra versterkingvan het geluid, wat te danken is aan de eerste vier botten in de rug van de koi, welke zijn samen gesmolten. Deze vormen een soort van telegraaf lijn verbinding tussen de met gas gevulde ballon achtige zwemblaas en de innerlijke oren, gelegen binnen de schedel.

Als geluidsgolven door het water reizen, veroorzaken ze trillingen in de met gas gevulde zwemblaas. Die op zijn beurt weer onvrijwillig fungeert als een versterker. waarna de geluiden naar de samengesmolten ruggewervels in de schedel worden verzonden. Deze gefuseerde wervels werden voor het eerst ontdekt door "Ernst Heinrich Weber", en worden tot de dag van vandaag nog wel de botjes van Weber genoemd.

De otoliet (gehoorsteentjes) is het Koi "oor bot". Otolieten zijn onderdeel van het binnenoor, en bevinden zich de schedelholte. Ze zijn samengesteld uit calciumcarbonaat en eiwit. Ze functioneren als geluid receptoren en worden ook gebruikt voor het evenwicht en oriëntatie.

Er zijn 3 paren van otolieten of oor stenen in het binnenoor van een Koi. Het grootste paar otolieten, de sagittae, worden routinematig gebruikt om de groeiringen te tellen, om de leeftijd te bepalen. Otoliet, is synoniem voor Sagitta.

* mensen hebben ook otolieten, maar ons gehoor is veel beter dan dat van koi. 

Otolieten welke uit drie paren bestaan, zijn samen gestelt uit carbonaten. Welke in de kop van de koi zitten, ze worden gebruikt voor de balans, orientatie en geluid. Ze werken dus hetzelfde als die van zoogdieren. Deze paren van otolieten verschillen in locatie, functie, grootte, vorm en structuur. De drie paren van otolieten worden het meest lapilli, asterisci en sagittae genoemd. 

De otoliet is een kristal, en het groeit door de neerslag van ionen op de blootgestelde oppervlakken. Tijdens het testen van de samenstelling van de otolieten zijn eiwitten en calcium carbonaat gevonden, op het oppervlak van de otoliet, hoewel de hoeveelheden variëren met de tijd en het seizoen.

Dunne delen van een otoliet onthullen een gedetailleerde microstructuur bestaat uit banden van ondoorzichtige en doorzichtig materialen, een beetje zoals de ringen op een boomstam. Visserijbiologen hebben ontdekt dat ze een verscheidenheid aan informatie over een vis uit te halen is, door te kijken naar veranderingen in deze patronen. In sommige gevallen zijn deze patronen van natuurlijke afkomst, in andere gevallen zijn ze veroorzaakt door de mens.

Anatomie inwendig oor

Het binnenoor bestaat uit een labyrint van membramen, welke weer bestaat uit een reeks van zakjes en kanalen, gevuld met een vloeistof vergelijkbaar met de *interstitiële vloeistof (lichaamsvloeistof die zich buiten de lichaamscellen bevindt en voornamelijk bestaat uit water en minerale zouten), Het labyrint is verdeeld in een horizontaal segment, en bestaat uit drie grote kanalen en een op een zak lijkende structuur.

De vliesachtige structuur en de deels ondergelegen vezels, is samengesteld uit twee extra zak achtige structuren. Genaamd de sacculus en de lagena. De drie belangrijkste kanalen uit het labyrint in het horizontale segment zijn gezamenlijk bekend als halfronde kanalen, en elke ronding is verbonden aan het uiteinde met vlies achtige zakjes.

De halfronde kanalen zijn georiënteerd in een rechte hoek van elkaar in drie verschillende vlakken. Elk kanaal heeft een halfronde een bolvormige expansie bekend als de ampulla. Binnen de ampulla is een zintuiglijke structuur, bekend als de sensor Boven de sensor zit een geleiachtige Cúpula (haarcellen) die wordt vervormd door vloeiende bewegingen binnen het kanaal.

De halfronde kanalen dienen om te draaien, te bewegen en opstakels op te sporen. Alle vissen hebben drie halfronde kanalen, met uitzondering van de slijmprik, (zeevis die op een aal lijkt). De vlies achtige zakjes zijn vermoedelijk de belangrijkste geluid opvangende organen in vissen.

Gehele structuur van het oor met de vliesachtige zak eromheen.

 Alle drie de zak achtige structuren van het binnenoor, zijn grote gebieden van een zintuigelijk dekweefsel, bekend als maculae. De macula bevat sensorische haarcellen, die elk omringd worden door een aantal microvilli( Microscopisch kleine uitstulpingen in het celmembraan) ter ondersteuning van de cellen, en wordt geassocieerd met takken van de achtste gehoorzenuwen.

Een bundel cellen of plukjes oorhaartjes, meestal een projectie van de zintuiglijke haarcel in de otoliet kamer, en bevat een niet in het middelpunt geplaatste cilium (Een haarachtig aanhangsel van een cel, dat beweegt of zintuiglijke informatie doorgeeft), de kinocilium, en tal van kortere, vaker ingedeelde sterocilia (haarcellen welke bewegen op vloeistof en druk veranderingen in de bewegingen welke in het oor plaatsvinden)Net als in de ampulla van de halfronde kanalen, is er een geleiachtige membraan of Cúpula over het gecombineerde uiteinde van de macula.

Bij vissen wordt dit membraan verdikt door minerale afzettingen en vormen een solide compacte structuur, de otoliet.

Otoliet.

Otolieten bestaan voornamelijk uit aragoniet, dat is een vorm van calciumcarbonaat. Ze bevatten ook 0,2 tot 10% organische stof in de vorm van een eiwit bekend als otolin. Otolin heeft een moleculair gewicht van meer dan 150.000 en wordt gekenmerkt door een hoge aanwezigheid van asparaginezuur en glutaminezuur zuren, de aanwezigheid van cystine en hydroxyproline, en een laag gehalte aan aromatische en basische aminozuren.

Otolieten worden ondersteund op de macula door een dun membraan, otoliet die aansluit op de microvilli op de ondersteunende cellen van de sensorische epitheel en het oppervlak van de otoliet. Het otoliet membraan blijft in positie van de otoliet met betrekking tot het zintuigelijke dekweefsel, terwijl de twee structuren onafhankelijk van elkaar kunnen verplaatsen.

Elke zak achtige structuur heeft zijn eigen otoliet, de otoliet van het evenwichtsorgaan, staat bekend als de "lapillus", zo is de otoliet van de sacculus bekend als de "Sagitta", en de otoliet van de lagena staat bekend als de "asteriscus". Sagitta,s zijn meestal ovaal en zijdelings afgeplatte vormen, met gladde of fijn gekartelde randen.

Positie van de oor botten gezien van boven

Positie van de oor botten gezien vanaf de zijkant

Meer informatie over gehoor koi

Engels talig http://www.popperlab.umd.edu/background/index.htm http://www.cbl.umces.edu/~secor/manual/chap2.pdf